Wysokość tonu cz. 1

Powiedzieliśmy, że ton muzyczny jest to dźwięk ciągły, złożony z szeregu głosów pojedynczych, jednakowych i następujących po sobie w jednostajnych odstępach czasu z taką szybkością, iż one zlewają się w uchu naszym w jedno ciągłe brzmienie. Każde ciało, wydające ton, jest zawsze ciałem sprężystym, drgającym. Oprócz natężenia, o którym mówiliśmy wyżej, odróżniamy w tonach jeszcze ich baricę (koloryt), zależną od środków, za pomocą których ton zostaje wydany (ton wydany przez strunę skrzypcową, różni się od takiego samego tonu, wydanego przez flet lub głos ludzki), a przede wszystkim odróżniamy . wysokość tonu. Ta sama struna, jednakowo napięta i niezmieniająca długości, ten sam dzwon, wydaje zawsze ten sam ton, bez względu na to, czy je uderzymy słabiej, czy mocniej, lecz struna krótsza, albo dłuższa, cieńsza, czy grubsza, słabiej albo silni napięta, dzwon większy, albo mniejszy, cieńszy lub grubszy, wydają ton inny, wyższy lub niższy, gdyż mogą drgać szybciej lub wolniej. Jeżeli o ząbki szybko obracającego się koła zębatego opieramy blaszkę, słyszymy ton ten wyższy, im prędzej się koło obraca (koło Savarta).