Przyciąganie się mas

Przyciąganie się mas. Zbadawszy wzajemny stosunek ciał do siebie, największy geniusz, jakiego ziemia dotychczas wydała, anglik Izaak Newton, urodzony w r. 1643, przyszedł do wniosku, stwierdzonego ściśle potem przez niego i przez wielu innych badaczów, że wszystkie ciała zachowują się tak, tak gdyby się wzajem przyciągały. Tę ogólną własność wszystkich mas nazywamy ciążeniem powszechnym. Z powodu tego wzajemnego ciążenia słońce, ziemia, księżyc, choć są w ruchu, nie oddalają się od siebie. Każde ciało nie podparte i nie będące w ruchu (jak np. w ruchu jest kula wystrzelona, samolot w ruchu, bąk wirujący i t. p.), spada, jak wiadomo na ziemię, jak gdyby ziemia wszystkie ciała, znajdujące się w jej sąsiedztwie, do siebie przyciągała; tę siłę ziemi nazywamy ciężkością. Z tego powodu ciało podparte, wywiera ciśnienie na podstawę, na której spoczywa, czyli ma ciężar. Podporę dla wielu ciał może stanowić woda (np. dla czółna), czy powietrze (np. dla dymu, balonu i t. p.). Jedne ciała mają większy, inne – mniejszy ciężar, ale każde ciało bez wyjątku zawsze jakiś ciężar posiada. Dwa ciała, leżące na stole, czy na podłodze, również się wzajem przyciągają, ponieważ jednak posiadają masę niewielką, przeto siła ich przyciągania jest tak słaba, iż nie może pokonać przeszkód (tarcia o stół, czy o podłogę, oporu powietrza, a przede wszystkim przyciągania ziemi). Korek jednak położony na powierzchni wody, zostaje przyciągnięty przez ścianki naczynia. Przyleganie węgla, kredy, ołówka, wody, kleju, farby i t. p. do drzewa, sukna, papieru i t. d., polega na przyciąganiu się cząsteczek tych ciał. Mały ciężarek, zawieszony na nitce przy wysokiej górze, odchyla się ku niej.