Nauka chemii cz. 10

Cząsteczki cieczy, leżące na samej ich powierzchni, doświadczają przyciągania tylko od cząsteczek głębiej leżących; że zaś  przyciąganie to jest, jak wiemy, niezbyt znaczne, a ruchy, wykonywane przez cząsteczki cieczy – dość rozległe, zdarza się przeto, że cząsteczki takowe odrywają się od masy cieczy i uchodzą w przestrzeń. Zjawisko to nazywamy parowaniem cieczy. Dla większości cieczy odbywa się ono we wszystkich temperaturach powyżej punktu topliwości i trwa dopóty, dopóki przestrzeń ponad cieczą nie zostanie nasycona jej parą. Jeżeli ciecz nie znajduje się w ograniczonej przestrzeni, to parowanie trwa dopóty, dopóki cala jej ilość nie zamieni się na parę, czyli nie wyschnie.

Wiele ciał okazuje zjawisko inkwirowania i poniżej punktu krzepnięcia, czyli innymi słowy – parować mogą także i ciała stałe. Cząstki pary, mieszając się z powietrzem lub innym gazem, który znajduje się ponad parującą cieczą, uzyskują właściwe warunkom ciśnienie cząstkowe, zwiększające się w miarę wzrostu temperatury, wpływającego na szybkość parowania. Kiedy ciśnienie owo zrówna się z ciśnieniem warstwy gazu leżącego na powierzchni cieczy, wytwarzanie pary zaczyna się odbywać nie tylko na powierzchni, ale i w całej masie. Ciecz skutkiem tego przewraca się i pieni, a tę nową fazę zjawiska nazywamy wrzeniem. Pod danym ciśnieniem zewnętrznym (barometrycznym), każda ciecz ma pewną stałą dla siebie temperaturę, w której ulega wrzeniu. Nazywamy ją punktem wrzenia.